Δεν εχω λογο που ξυπνισα. Ξυπνω χωρις καμια ελπιδα. Δεν εχω κατι για να περιμενω. Στριβω το πρωτο και αφηνω τη μερα στο διαολο να με στειλει. Γεματο φρικη καλοκαιρι μα σταματισα τον χειμωνα να περιμενω. Ολα φευγουν ξαφνικα μα εγω μενω στο ιδιο μερος σκαλωμενος. Θελω να φυγω αποδω το μονο που θελω να πω το μονο που θελω να γραψω και πως ξεχασα να νιωθω περα απο μισος και αηδια κατι αλλο. Ξεχασα να επικοινωνω αυτα που σκεφτομαι δε μπορω να τα κανω λεξεις. Εμπιστοσινη σε κανενα απολυτο δεδομενο. Και με γεμιζω υποχρεωσεις ωστε τις σκεψεις μου να ελενχω. Γιατι αν αφησω ελευθερο το μυαλο μου τοτε αστο γαμισετο. Εκπαιδευω τον εαυτο μου σε αυτοκαταστροφικες συνιθειες και συμπαιριφορες. Καλοκαιρινη αθηνα. Αφηνω τη μερα να περασει απο πανω μου περιμενοντας τη νυχτα. Και οταν νυχτωσει ψαχνω τροπο να σταματισω να σκεφτομαι. Μα δε βρισκω. Κοβω το υπνο. Ειναι 7 το πρωι και ο ηλιος εχει βγει. Εχει ζεστη. Καιγω πραγματικα κουραστικα αρκετα να το προσπαθω. Ετσι κιαλλιως ακομα και να κοιμιθω τα ιδια σκατα θα ονειρευτω. Ξανα θα ξυπνισω και θα με μισω. Λαθος στιγμη για σκεψεις. Λαθος πραγματα για να σκεφτομαι. Δεν εχει κανενα νοημα το να μελετω το πως θαταν οι αναμνισεις μου αν ειχα φερθει αλλιως. Το χειρωτερο μου τραυμα το ραμενο μου στομα. Και θα το πληρωνω για πολυ καιρο ακομα. Ολα οσα βιωνω θα τα καταλαβενω μονος. Και μοσους και οσες συμπαθω τιποτα δε θαχουμε κοινο οσο περναει ο χρονος και αναποδα ποτε του δε θα γυρισει ο κοσμος. No more breathing time

αναποδο χ Τα παντα γυρω μου με διωχνουν ενα μερος να το λεω σπιτι δεν υπαρχει. Παντου ξενος μονος και ναχωμενος. Νεκρες και ανελπιδες οι μερες μου. Καιγω φτιαχνω αυταπατες υπερτιμοντας απειρωστες και ασυνεχεις στιγμες. Μπας και με πεισω πως εχω λογο οταν κοιμαμαι να ξυπνισω. Κιαν με πειθω για κατι ειναι πως τιποτα δεν προκειται να γινει οπως το φανταζεσαι. Εχω φαει τοσες πολες φορες τα μουτρα μου που με συχαθικα. Δε χωνευω τις ελπιδες μου και τις ξερνω μες στο x14 σε καποιο γαμιμενο γυρισμο. Πες μου πως γινεται αυτο? Οσοι φανηκαν να με νιωθουν και κοβουν απο τα χειλι μου τα ραμματα εξαφανιζονται με τροπο νομοτελειακο. Και αν συναντιθουμε ποτε ξανα οι κοινες μας στιγμες θαχουν σκονιστει αρκετα. Τοσο που δε συμενουν πλεον τιποτα. Και απο την αλλη τα καθαρματα αυτα που πινουν το αιμα μου βρισκονται συνεχεια μπροστα μου κολανε πανω σαν βδελες και με παραμορφωνουνε με εγκαυματα που δεν αποτυπονωνται στους καθρεφτες. Φαινονται μονοχα στους μονιμους κατοικους του υπνου μου. Τους εφιαλτες φροντιζουν να συκωνομαι νιωθωντας αηδια μες στο εγω μου. Δε πιστευω σε κανενα γιατι πιστευω κατι αν μπορω να το δω. Και στα δυσκολα δεν φανικε κανεις. Κιετσι μαθενω πως να ξεχνω και πως να ξεχνιεμαι. Για να την παλεψω οχι πως τα καταφερνω οχι πως βρισκω ισοροποιες. Οι ασχημιες μου ξερουν καλα να υποτροπιαζουν και οι επιθυμιες μου βουλιαζουν αφου τα θελω δεν συναντισαν ποτε τους τα μπορω. Πονανε τοσο πολυ τα ποδια απο το περπατιμα μα κατσω πουθενα δε θα βρω ταπαντα γυρω μου με διωχνουν.

είναι άσχημες οι μέρες κι εγώ σε συνεχές overdose με τις ξενέρες κι είμαι τόσο αφελής ρίχνω το φταίξιμο στις μέρες λες και κώλωσαν ποτέ να γίνουν μήνες και χρόνια κι εγώ στα ίδια σκατά κολυμπάω ακόμα μη σου κάνει εντύπωση γιατί μιλώ με τόση θέρμη για τον χειμώνα δεν είναι γιατί είναι φίλος είναι γιατί νιώθω οικεία γιατί ταιριάζω μέσα στο ψύχος είναι το ψύχος που φώλιασε στα μάτια μου κι από τότε είμαι λίγος κομμένη κάθε σχέση με το φυσιολογικό στραβά κι ανάποδα τα πάντα από τη συμπεριφορά μέχρι και τη σκέψη το φως μες στο κεφάλι μου είχε επικίνδυνα στερέψει σχεδόν δε βλέπω τίποτα τα μάτια μου είναι σε λάθος θέση και αν κρίνω από τα χτυπήματα ο χώρος μοιάζει με κελί και εγώ πρέπει να καθαρίσω το δωμάτιό μου να πετάξω τα σκουπίδια στα σκουπίδια αφού πρώτα μαζέψω τον εαυτό μου από τα σκουπίδια και είναι πολλά ψάχνω μα δε με βρίσκω όπως κι εσύ δεν βρίσκεις τις κοινές μας στιγμές κοινές αναμνήσεις είμαι αόρατος τελείως γελοίος και λείος οι άνθρωποι περνάνε από δίπλα και φέυγουν σαν να μην ήρθανε ποτέ αυθόρμητα ξεχνάω λείπουνε χρόνια από τη μνήμη μου -όχι πως θέλω να τα θυμάμαι- βλέπεις για κάθε αφορμή έχω έναν άσχημο συνειρμό αδυνατώ πραγματικά να ενταχτώ από τη μια πλευρά γιατί ξέρω καλά ότι στις σχέσεις σας η θέση μου είναι πάντα στο βυθό κι από την άλλη γιατί είμαι περίεργος σε βαθμό αηδιαστικό έλα ξέρω βαρέθηκες την κλάψα κι εγώ είμαι ανώριμος, περίεργος και ανεπαρκής μα εμείς οι δύο διαφέρουμε στο εξής: μαζί σου πάντα το πλήθος μαζί μου μόνο το μίσος σιωπές και φρίκες συνήθως έλα τώρα σταμάτα να ρωτάς γιατί είναι τα κομμάτια μου θλιμμένα κυρίως γιατί γνωρίζω ανθρώπους σαν κι εσένα έλα τώρα σταμάτα να ρωτάς γιατί είναι τα κομμάτια μου θλιμμένα κυρίως γιατί γνωρίζω ανθρώπους σαν κι εσένα έλα τώρα σταμάτα να ρωτάς έλα τώρα...

- Pas-b Μείναν στα πρόσωπα χαμόγελα αβέβαια που ήτανε στα καιρικά στοιχεία πάντα έρμαια και ήτανε έντονα και μένουν έντονα τόσο πολλά είναι που μας κρατάνε πίσω μου είναι αδύνατο τα μάτια μου να κλείσω δεν προσαρμόζομαι, δεν το γνωρίζω ζυγίζεις όλο προτερήματα από φάσεις που όμως φαίνεται πως είναι τελικά σε βάθος λάθος τα χρόνια ακόμα πολεμάνε με το πάθος αν νικήσουνε στο επόμενο σκαλί θα είναι ο τάφος ερχόμαστε όλοι από μέρη νοσηρά και κουβαλάμε την αρρώστια μας με ευλάβεια μαζί μας άμα μπορούμε να το παίξουμε σωστά ίσως η ασχήμια μας θα γίνει τελικά η δύναμη μας μεγάλη η κούραση μα είναι επιλογή μας χαράζει με αίμα μονοπάτια στο κορμί μας - Ανάποδο Χαμόγελο Για τίποτα απολύτως δε κάνω, πέρα από το να βουλιάζω ανακαλύπτoντας τα καινούρια επίπεδα του πάτου πολύ βαρύς για να ανέβω από τον εαυτό μου θέλω δε θέλω δε ξεφεύγω. Γι’ αυτό κανίβαλε ξεκόλλα δεν παίζει να τα βρούμε. Κομμένες οι κουβέντες. Απότομα και για πάντα δε σου χαρίζω ούτε ένα γεια. Τα δόντια σου ακονίζεις με τα αηδιαστικά κορμιά και τις στραβές επιθυμίες μα εγώ μέσα σ’ αυτά χτίζω φιλίες. Μ’ αυτούς και μ’ αυτές που δεν τα πάνε καλά με το χθες και ξέρουν πως είναι να ζεις χωρίς να χεις πολλές επιλογές και οι πτυχές της καθημερινότητάς τους είναι ανταγωνιστικές πνιγμένες μες στην βία. Από τις λέξεις, τις παρέες, τα αστεία μέχρι την εργασία θυμόμαστε μόνο το μίσος, νιώθουμε μόνο το μίσος, μας ανήκει μόνο το μίσος και θα ησυχάσουμε όταν σε πνίξει αυτό το μίσος. Λέμε δε το χω και δε ψήνομαι να το βρω η ασχήμια μου είναι το μόνο μέρος που χωρώ. Μη με ρωτάς τι έχω, έχω λόγους που στραβώνω μέσα στον κόσμο αυτό και δε χαμογελάω σε κανένα αφεντικό. Καλημέρα δε λέω για κανένα μισθό. Ξέρω καλά που δε χωρώ και δε ψήνομαι ακόμα και να με δεχόντουσαν να μπω. Καταναλώνω κρυστάλλους και αγκαλιά με τις αποτυχημένες στους δρόμους της αθήνας γυρνώ δε ψήνομαι ούτε καν να σας δω. Στην επανάσταση μ’ αρχίδια που θέλεις να κάνεις υπόψιν να μη με λαμβάνεις. Γιατί συγκαταλέγομαι στους φλώρους που κλαίγονται και εχθρεύονται τους ικανούς και ηγετικούς άντρες. Μένω μ’ αυτές και μ’ αυτούς που τρώνε πακέτα και χι και δεν υπήρξαμε ποτέ και πουθενά λειτουργικοί.

Ακουσα λεει πως ολοι οι χιπχοπαδες απο τους ζν μεχρι τους lowbapers ειναι αντρες. Πολυ αντρες. Ε και αλλιμονο σου αν εισαι γυναικα η αδερφη μιας και η βλακεια ως απιτο πλιστον επικρατη. Μα υπαρχουμε και καποιοι δε ψαροσαμε ποτε στο ματσιλα, θρησκεια, οικογενεια του ελληνικου hiphop. Ακουσε βλακα πες οτι θελεις για τα φλοου, τα σκιλς και το crew σου. Αλλα εχει στο νου σου καθε φορα που αναφερεις τη gay ταυτοτητα υποτιμιτηκα καθε φορα που με τους στιχους μετατρεπεις σε αντικειμενο το γυναικειο σωμα. Σε κατι ανεγκεφαλα και απολυτικα σαν και του λογου σου αντρακια αξιζει ευνουχισμος. Κουφαλες ομοφοβικοι και σεξιστες στον κοσμο των αφεντικων ειμαστε ολες ξενοι και οποιος αυτο δεν το κταλαβαινει πρωφανως νοητε ως εχθρος. Και σαφως η σαπιλα δε σταματαει εδω. Επαναστατες εκ του ασφαλους μιλανε για προδοτες πολιτικους ως εκει φτανει το μυαλο τους και δε βγαζουν τσιμουδια για εκεινο που συμεβαινει ακομα και σαυτα που παιζεται τα μαζαγια. Υπαρχουν εργατες και αφετνικα και φυσικα οι μεταναστες προλεταριοι αποκλιονται απο αυτα. Αλλα τι λεω? Εδω παιζεται μαζι με τον αρτεμη και τον ευθιμη μα εγω δεν ψηνομαι που λες να μου τρυπισει το μυαλο το σκουλικι του ελληνισμου και του χρηστιανισμου. Πως ανεχεσται μια μουσικη που την γουσταρουνε και οι φασιστες. Μα μαλον δεν σας νοιαζει και πολυ. Αρκει να πεφτει το ρευστο και να κουνιεται το κοινο ετσι δεν ειναι? Λοιπον δηλωνω περιφανα ανθελινας μες στο ελληνικο hiphop. Και κατι για το κλισιμο που λες η μουσικη και καθε μορφη εκφρασης η θαναι με το υπαρχον συγκρουσιακη η αλλιως δεν θαναι τιποτα και σεις μαλον δεν ειστε τιποτα. Ρεφρεν: Δε γουσταρω να μπλεκω με μπιζνες. Ουτε με αντρες που τιμαν τα παντελονια τους. Ξερναω πανω σε οσους αγαπανε την πατριδα τους. Κανω μουσικη για να την παλεψω γιατι τα προνομια σας χτυζονται πανω στην πλατη μου.